Tatry – Czerwony Staw

---

Długo mąż namawiał mnie aby pojechać w Tatry, uwielbiane przez wszystkich kochających góry i nie tylko 🙂

– Weź zabierzemy chłopców i pojedziemy…  (mawiał).

Mną jednak różne emocje i dziwne obawy targały, w sumie nie wiedząc czemu bo nie takie góry się przemierzało.

Swoje obawy miałam i już!!!

Aż tu pewnego razu nasza znajoma Ewcia pisze, że jadą w Tatry na weekend majowy i chcą abyśmy im towarzyszyli.

Hmmm i co?!

No pewnie nie ma sprawy!!! Zgodziłam się bez wahania, ku zaskoczeniu męża 🙂

I tak oto koleżanka spowodowała, że w tym zacnym gronie odwiedzę Taterki 😉

Do naszego grona dołączyły jeszcze dwie cudowne, bardzo pozytywne osoby i tak oto w maju ruszyliśmy do Zakopanego.

W sobotni rześki poranek, w doskonałych humorach, z pełnym ekwipunkiem i  pogodą, która zapowiadała się fantastycznie wyruszyliśmy na szlak.

Wędrówkę zaczęliśmy w Brzezinach, gdzie na parkingu pozostawiliśmy auta, zakupiliśmy bilety do TPN i dalej szlakiem czarnym, a dokładnie Doliną Suchej Wody Gąsienicowej (kiedyś Dolina Siedmiu Stawów) w kierunku Murowańca udaliśmy się, aby podziwiać widoki, których niestety na tym odcinku nie znajdziemy ;-).  Droga wiedzie przez las i rozkoszować się można raczej ciszą, zapachem oraz odgłosami pobliskiego potoku a czasami śpiewem ptaków. Na widoki trzeba poczekać…

---

Wędrując w tak cudownym towarzystwie nawet się nie spostrzegliśmy, kiedy dotarliśmy do Schroniska pod Murowańcem (1500 m n.p.m.) i wtedy to ukazały się majestatyczne widoki.

A do tego czas na posiłek i dłuższy odpoczynek 🙂

---

Jak już człowiek się posili, odpocznie i pożartuje przychodzi czas ruszyć dalej…

Jako, że plan wędrówki był opracowany no to czas na zmianę koloru szlaku 🙂

Chwilę powędrowaliśmy wspólnie, jednak nastał czas na rozstanie, a że rozstania są trudne więc musieliśmy jakąś decyzję podjąć (dobrze, że tylko na chwilkę) hi hi hi….

Umówiliśmy się na spotkanie przy Czerwonym Stawie 1654 m n.p.m w Dolinie Pańszczycy.

Tak więc część ekipy ruszyła zielonym szlakiem przez Wolarczyska 1550 m n.p.m , a później odbicie na czarny szlak. Reszta zdecydowała się na kolor żółty przez Dubrowiska, bardziej eksponowany szlak, w maju pokryty jeszcze śniegiem.

---

Oj było widokowo, ślisko ze względu na topniejący śnieg i chwilami ciśnienie szło mi do góry, jednak humory dopisywały a cel był 😉

Po drodze spotkaliśmy kilku śmiałków w adidaskach i krótkich spodenkach (mam nadzieję, że będzie ich coraz mniej).

Dotarliśmy nad Staw Czerwony, gdzie wspólnie spędziliśmy kolejne cudowne chwile na łonie natury 🙂

Jako, że czas epidemii mocno nas ogranicza korzystaliśmy ile się da aby nasze oczy nacieszyć widokami!!!

---

Jednak czas ruszać dalej…

Akumulatory naładowane, a i temperatura zaczęła o sobie przypominać, w końcu jesteśmy w górach.

Wspólnie już ruszamy zielonym szlakiem na Rówień Waksmundzką, po drodze brodząc w wodzie i zapadając się co jakiś czas w śniegu.

Do tego utrudnienia w postaci powalonych drzew, są niezłym wyzwaniem i trzeba się pogimnastykować 😉

Pomimo zmęczenia humory dopisują, więc robimy krótką i ostatnią przerwę na wspólne selfie oraz małe co nie co… (mam na myśli posiłek i herbatkę) na Polanie Waksmundzkiej.

Kontynuujemy dalszą drogę szlakiem czerwonym a droga jest szeroka i prowadzi przez gęsty limbowy las.

Tym razem mamy z górki a w tle słychać szum potoku, który doprowadza nas do Suchej Wody, gdzie ponownie się rozstaniemy 😉

Tak więc część (mniejsza) postanawia pójść dalej szlakiem czerwonym przez Halę Kopieniec do Toporowa Cyrhla, gdzie zakończy szlak a reszta grupy szlakiem czarnym do Brzezin.

Oczywiście po drodze zabierzemy naszych górołazów 😉

To była cudowna majowa sobota, a na resztę górskich kadrów zapraszam do galerii…..

Jeśli podobał Ci się ten wpis i uważasz, że wniósł realną wartość do odwiedzin tego miejsca, to zapraszamy do wsparcia naszego bloga i polubienia naszego facebooka. Będzie to dla nas sygnał, iż wykonujemy dobrą i przydatną pracę 🙂

A.D.2020