AŁUPKA
PAŁAC WORONCOWA
Krym był znany starożytnym Grekom już od czasów Homera…
O samym Krymie kilka razy już pisaliśmy w poprzednich galeriach, ale że nadarza się kolejna okazja, to i tym razem kilka zdań dorzucimy do tego, co już było napisane.
Zatem…
Współbraciom Odyseusza musiało być znane i to miejsce, skoro miejscowość nosi grecką nazwę (alupka to po starogrecku lis), góra wznosząca się ponad nią to Aj-Petri (góra św. Piotra), a i nazwy większości pobliskich miejscowości, jak Oreanda, Gaspra, Simeiz czy Jałta, też mają grecki rodowód.
Około tysiąca lat temu miasto to, jako Ałubika, podlegało Kaganatowi Chazarskiemu, państwu znanemu z niesamowitej tolerancji religijnej.
Tymczasem z dworca autobusowego, na którym wysiedliśmy, ruszamy piechotką w stronę największej atrakcji Ałupki, w międzyczasie zapoznając się z miastem.
Za zdjęcie komisariatu Milicji nieźle mi się oberwało 😉 Nie było nikogo, a jednak chłop wyrósł normalnie jakby spod ziemi…
Zapraszamy do galerii.
Po upadku Chazarów Ałupkę zajęli Genueńczycy
Urządzili tu mały port wojenny Ljupiko, którego zadaniem było zabezpieczanie między innymi genueńskiej Kaffy (dzisiejszej Teodozji), wówczas jednego z największych miast Europy. W roku 1454 roku genueńskie posiadłości, w tym Ljupiko i Kaffa zajęli Tatarzy, a w 1475 roku Turcy bezceremonialnie zajęli dla siebie południowo-wschodni brzeg Krymu między innymi z tymi miastami.
Teodozja na tym skorzystała, gdyż stała się siedzibą największego w Europie i jednego z największych na świecie targów niewolników. Głównymi dostarczycielami żywego towaru
byli Tatarzy, zapuszczający się na zachodzie niemal nad Wisłę. Ałupka podupadła; Morze Czarne stało się de facto morzem wewnętrznym Turcji, wiec porty wojenne nie były potrzebne.
W 1774 roku Krym został zajęty przez Rosję i Ałupka przypadła księciu Grigorijowi Potiomkinowi.
Mała osada wegetowałaby do początku XX wieku, gdyby w 1823 roku nie pojawił się tu książę Michaił Woroncow, który stwierdził, że ta senna wioseczka u stóp pionowej ściany Aj-Petri to jest właśnie to.
Angielski neogotyk, architektura Indii, elementy muzułmańskie
To bodaj jedyny przykład architektury eklektycznej, który naprawdę podoba się historykom sztuki.
Pałac w Ałupce jest jednym z najpopularniejszych miejsc nie tylko na Krymie, ale na całej Ukrainie.
Nie byłoby pałacu w Ałupce, gdyby nie wspomniany już wcześniej książę Michaił S. Woroncow
Zupełnie nie pasował do zdecydowanej większości rosyjskiej arystokracji. I z całą pewnością nie był Niemcem, choć de facto to Niemcy rządzili Rosją w XIX wieku.
Bardzo dobrze wykształcony, bywały w świecie, a do tego dbający nie tyle o własna kiesę, co o powierzony sobie kraj. Francuzom dał… bistro. Bo po upadku Napoleona wchodzący do paryskich barów okupujący Francję rosyjscy żołnierze, których dowódcą był właśnie Woroncow, jak przystało na wszechwładnych okupantów, wołali od progu, że chcą być obsłużeni szybko, czyli po rosyjsku bystro. A że dobrze płacili (gonili Napoleona przez całą Europę, więc mieli się gdzie obłowić), to restauratorzy wywieszali tabliczki, że tutaj jest szybko, czyli bistro.
I tak już zostało… 😉
Zostawszy wicekrólem na Kaukazie, a wcześniej gubernatorem kilku prowincji, przyczyniał się do ich rozwoju gospodarczego
Gdy przejął gubernię noworosyjską (południowa Ukraina), Odessa była niedużą mieściną. Gdy oddawał prowincję następcy, była jednym z największych miast Rosji. Najsłynniejsze miejsce w Odessie, czyli schody, zwane potiomkinowskimi, prowadzą do portu z z pałacu Woroncowa właśnie. I to on kazał je wybudować. Walczył z Napoleonem (m. in. pod Pułtuskiem i Frydlandem), potem dowodził rosyjskimi wojskami okupacyjnymi we Francji. Europę znał dobrze, był synem rosyjskiego dyplomaty w Anglii i Republice Weneckiej.
Dziś trudno znaleźć Rosjanina, o którym mówi się dobrze. Jednym z nich jest właśnie Woroncow.
Swoje pałace książę miał oprócz Ałupki i Odessy także w Tbilisi i Sankt Petersburgu
Woroncow miał również związki z Polską. Jego żona Elżbieta była córką Ksawerego Branickiego, uważanego za jednego z największych zdrajców w naszej historii.
Pałac został zbudowany z diabazu, magmowej skały przeobrażonej, składającej się z tych samych minerałów co bazalt, ale bardziej gruboziarnistej
Jako siła robocza posłużyli chłopi z rosyjskich (gubernie moskiewska i włodzimierska) posiadłości Woroncowów. Mużyk wiedzą ani inteligencją nie grzeszył, więc służył jako siła niewykwalifikowana. Ale roboty kamieniarskie wykonywali już wysokiej klasy specjaliści, doświadczeni kamieniarze z kamieniołomów i manufaktur Woroncowów.
Budowa pałacu zaczęła się w roku 1830. Centralny korpus był budowany w latach 1831-1837. Ostatnim elementem (1842-1846 r.) była biblioteka we wschodniej części kompleksu.
W lutym 1945 roku, podczas konferencji jałtańskiej w pałacu w Ałupce zamieszkała delegacja brytyjska
”Czuję się tu jak w starej Anglii”, mawiał zachwycony Winston Churchill.
”A ten marmurowy lew kogoś mi przypomina. Wiem! Mnie!”
Brytyjski premier był gotów kupić ową rzeźbę.
”Dobrami kultury nie handlujemy”, miał usłyszeć od Stalina.
Po wojnie pałac stał się sanatorium dla partyjnej wierchuszki. Dopiero w 1956 roku na powrót otwarto w nim muzeum.
Pewnie po raz kolejny się powtórzymy…
Jak tylko ta cholerna wojna się skończy i Krym będzie otwarty turystycznie, to koniecznie go odwiedź. My z pewnością to zrobimy, bo klimat tego półwyspu jest niepowtarzalny 🙂
Cześć!
Jeśli masz ochotę na wirtualną małą czarną, to zamawiając ją będzie nam niezmiernie miło, a Ty docenisz nasz trud włożony w prowadzenie bloga.
A jeśli podobał Ci się ten wpis, to zapraszamy do wsparcia naszego bloga poprzez polubienie naszego facebooka. Będzie to dla nas sygnał, iż wykonujemy dobrą i wartościową pracę 🙂
A.D.2013
źródło cudaswiata.pl