Skalne grzyby
W dzisiejszym wpisie porywamy Cię na poważne grzybobranie 🙂
Co prawda grzyby, które napotkamy, nie mają zbyt wiele wspólnego z tymi jadalnymi po które jesienią się do lasu wybierasz, ale za to są sporych rozmiarów i wyrastają w lasach Gór Stołowych. Ale po kolei.
Naszą wędrówkę w poszukiwaniu grzybów zaczęliśmy nie wiedzieć czemu od torfowiska wysokiego zwanego ścieżką edukacyjną ”Niknąca Łąka”. Nie musisz rzecz jasna zaczynać z tego miejsca co my, choć oczywiście bardzo przyjemnie się wędrowało. Dla Twojej wiadomości początek trasy z reguły rozpoczyna się od Batorów – parking.
Najpierw jednak przejdziemy przez torfowisko. Przy okazji definitywnie pożegnaliśmy się z zimą i zmoczyliśmy nasze dłonie w Czerwonej wodzie.
Zapraszamy.
Zastanawialiście się w ogóle jak powstają i co takiego mogą zaoferować torfowiska?
Szczerze mówiąc, my będąc może kilka razy w takich miejscach, poza przyjemnym spacerem w otoczeniu przyrody za bardzo nie przywiązywaliśmy do tego wagi. Są i już. Sytuacja ta, jak też i wiele innych zmieniła się w momencie, gdy zaczęliśmy pisać bloga. Bo przecież Tobie trzeba to w miarę po ludzku przekazać, a i my w końcu aplikujemy sobie niezłą dawkę wiedzy na przeróżne tematy, grzebiąc w czeluściach internetu, sięgając po książki, po które pewnie nigdy byśmy nie sięgnęli, no i dogłębnie i ze zrozumieniem zaczęliśmy poświęcać więcej uwagi tablicom informacyjnym, na których naprawdę całkiem przyzwoicie podane są krótkie informacje.
Tak też pozwól, że poedukujemy się teraz wspólnie w temacie torfowisk 🙂
Zatem; torfowiska są ekosystemami występującymi w strefie klimatu chłodnego i umiarkowanego. Powstają i rozwijają się one tam gdzie woda dostarczana jest w dużych ilościach, czyli na ten przykład w zagłębieniach terenu gromadzących wody opadowe, w miejscach gdzie wody gruntowe wychodzą na powierzchnię, na terenach zalewowych rzek i potoków, a także w wyniku zarastania jezior. Sposób w jaki torfowisko zaopatrywane jest w wodę decyduje o jego typie, który przejawia się charakterystycznym składem gatunków roślin. Wyróżnia się trzy typy torfowisk; wysokie, niskie i przejściowe.
Torfowiska Gór Stołowych
Jako, że mamy w tym konkretnym przypadku do czynienia z torfowiskiem wysokim, to tylko jedno zdanie o nim. Takie torfowiska rozwijają się na obszarach bezodpływowych , zasilane są przez wody opadowe, cechuje je uboga w gatunki roślinność, której charakterystycznym składnikiem są mchy torfowe, tworzące gęste darnie.
Natomiast już trzy wieki temu torfowiska były pospolitym elementem krajobrazu Gór Stołowych. Ich powstaniu sprzyjała budowa geologiczna i wynikająca z niej rzeźba terenu, dla której niezwykle charakterystyczne są rozległe płaszczyzny zrównań. Płaskie wierzchowiny górnego i środkowego stopnia zrównania Gór Stołowych, uszczelnione zwietrzeliną drobnoziarnistych mułowców, sprzyjały gromadzeniu się wód opadowych w zagłębieniach terenu i rozwoju roślinności torfowiskowej. Torfowiska zajmowały spore przestrzenie płaszczyzny szczytowej masywu Skalnika, nieopodal Błędnych Skał i Narożnika – w rejonie Skał Puchacza, a także na obniżeniu pomiędzy Karłowem a Batorowem. Niestety w wyniku działalności człowieka torfowiska sudeckie uległy głębokim przemianom lub nieodwracalnej degradacji. Zostały one zmeliorowane, osuszone i zalesione świerkiem w XIX i na początku XX wieku, gdy nie zdawano sobie sprawy z wartości przyrodniczej tych ekosystemów. Swój wysokotorfowiskowy charakter zachowało tylko Wielkie Torfowisko Batorowskie, chronione jako rezerwat przyrody od 1938 roku – dziś obszar ochrony ścisłej w Parku Narodowym, choć i ono w wyniku zabiegów odwadniających i zarastania świerkiem utraciło cały szereg interesujących gatunków roślin.
”Niknąca Łąka”
”Niknąca Łąka” przez którą właśnie spacerujemy, była do niedawna zarośnięta młodym lasem świerkowym. Zachowały się tu jednak jeszcze lokalne warunki silnego podtopienia i szereg obficie występujących roślin torfowiskowych. Ze względu na konieczność ich czynnej ochrony, a także dla zaprezentowania charakterystycznego dla Gór Stołowych ekosystemu wykonano w roku 2002 zabiegi zmierzające do restytucji istniejącego tu jeszcze w latach 50tych XX wieku torfowiska. Zabiegi te polegały na usunięciu z powierzchni 0,7 ha drzew świerkowych (pozostawiono występujące pojedynczo egzemplarze sosny zwyczajnej i brzozy omszonej) oraz zasypaniu rowów odwadniających zlokalizowanych w zachodniej części torfowiska. Poprawa warunków wodnych i świetlnych (likwidacja nadmiernego zaciemnienia) powinna przyczynić się do regeneracji nie zupełnie jeszcze zniszczonego cennego ekosystemu torfowiskowego.
Obecnie ”Niknąca Łąka” reprezentuje silnie zdegradowane torfowisko wysokie. Torfowiska tego typu często nazywane są mszarami, gdyż tworzone są głównie przez mchy i to najczęściej torfowce rosnące tu w różniących się warunkami wodnymi zespołach ”kępkowych” i ”dolinkowych”.
No ale czas już na grzybki
Samo torfowisko nie jest ani punktem wymagającym technicznie, nie jest też jakoś czasochłonne, więc dla kogoś kto miałby tylko godzinkę na spacer w ramionach przyrody, to śmiało na spacerek tu może się wybrać. Samo torfowisko to może jakieś 400, może 500 metrów, potem krótki spacer lasem, by wkrótce potem wskoczyć już na szlak czerwony, którym zrobisz kółeczko i nazbierasz na karcie sim niezłą kolekcję grzybów 🙂
A tak już poważniej, rozrzucone na długości około 2 km skały mają kształty przypominające grzyby, maczugi, bramy czy nawet baszty. Posiadają własne nazwy takie jak „Borowik”, „Pingwinki” czy „Skalne Wrota”, ale też znajdziesz tu skały przypominające Żabę, Głowę Lamy, a nawet Skalny Mur. Trasa w pętli liczy sobie 7,5km i po drodze kilka ciekawych punktów widokowych również zahaczysz.
A żeby dopełnić już wiedzę o grzybkach, to wiedz, że Skalne Grzyby w Górach Stołowych powstały w wyniku erozji piaskowca, który dawniej tworzył na tych rejonach dno wielkiego morza.
Na zwiedzanie Skalnych Grzybów warto zarezerwować sobie przynajmniej pół dnia.
Jako że grzyby rozproszone są na dość dużym terenie, wytyczono odpowiednie szlaki turystyczne, które pozwalają zobaczyć wszystkie najciekawsze miejsca. Aby nie zgubić drogi i aby zobaczyć wszystkie najciekawsze miejsca szukaj wymalowanych na drzewach małych białych kwadratów, przez które po skosie biegnie zielona linia. Jest to oznaczenie wyznaczające kierunek ścieżki dydaktycznej. Ścieżki takie są wytyczone w sposób umożliwiający zobaczenie jak największej liczby ciekawych obiektów przyrodniczych na danej trasie. No to zabieramy się do roboty i penetrujemy okoliczne drzewa w poszukiwaniu finezyjnych kształtów. Jedną z ciekawszych skał jest Piętrowy Grzybek, ale już w skale o nazwie Zamek, możesz odkryć tajemne przejście pomiędzy szczelinami. Najśmieszniejszą skałą jest Głowa Lamy, ten wysoki skalny grzybek stoi na wąskiej nóżce, a zamiast kapelusza ma na czubku właśnie głowę lamy. A żeby tego wszystkiego było mało, to na szlaku spotkamy również podwójne, syjamskie skały, czyli Grzyby Bliźniaki.
To jedno z niewielu miejsc w górach, gdzie można zejść ze szlaku w poszukiwaniu grzybów
Bardzo często przy poszczególnych formacjach skalnych znajdziesz tabliczki, z których dowiesz się o historii powstania Skalnych Grzybów lub takie, które wyjaśniają procesy jakie zachodziły na tym terenie przed wiekami. Na trasie swej wędrówki spotkasz wiele takich miejsc, warto więc za każdym razem spędzić chwilę czasu na poszukiwaniu dodatkowych informacji by dowiedzieć się o danym miejscu jak najwięcej. Uważne obserwacje pozwolą dowiedzieć się z jakiego materiału zbudowane są tutejsze skały, w jakich warunkach one powstały a nawet jaką rolę dawno temu odegrały tu morskie stworzenia.
Ścieżka edukacyjna Skalne Grzyby kryje mnóstwo nieszablonowych miejsc.
Pamiętaj, że większość skalnych grzybów możecie zobaczyć z bardzo bliskiej odległości. Wystarczy tylko dobrze obserwować oznaczenia na szlaku, gdyż wspomniany już wcześniej biały kwadrat przekreślony zielonym pasem odrywa się od głównego szlaku i samotnie odchodzi między drzewa. Wypatruj zatem uważnie takich miejsc, aby nie przegapić najciekawszych atrakcji na swoje trasie. Warto tego pilnować, gdyż zdarzają się takie miejsca, że będziesz miał/a okazję wejść bezpośrednio między a nawet pod skalne grzyby. Warto więc zwracać szczególną uwagę na oznaczenia ścieżki dydaktycznej.
Skalne Grzyby odkryto dopiero w latach 50tych ubiegłego stulecia
Całe to zamieszanie z grzybami wzięło się po ogromnej wichurze w roku 1955, która powaliła całe mnóstwo drzew i dopiero właśnie wtedy odkryto te niesamowite formacje skalne, które od tego czasu stały się jedną z ciekawszych atrakcji gór Stołowych. I pomyśleć, że przez wiele lat te skalne Grzyby kryły się przed światem ludzi ukryte głęboko pośród lasu i nikt nawet nie przypuszczał, że te cudeńka natury mogą w ogóle tu być. Niesamowite.
Ścieżka edukacyjna Skalne Grzyby jest naprawdę świetną atrakcją by zaplanować sobie wypad w góry zarówno samemu jak i z dziećmi, które wiemy z doświadczenia uwielbiają takie wypady. Tu nie ma nudy, a szlak jest banalnie łatwy, więc jeśli nie posiadasz kondycji kozicy, to nic nie szkodzi. Tu na pewno sobie poradzisz i na monotonię narzekać nie będziesz.
Bardzo polecamy 🙂
Wybierając się w góry zawsze pamiętajcie o zabraniu kilku drobnych, ale jak bardzo ważnych rzeczy;
papierową mapę
czołówkę
jedzenie i picie
telefon, najlepiej z aplikacją RATUNEK
ciuch na zmianę
i oczywiście dobry humor
Dziękujemy za wspólne po Górach Stołowych wędrowanie i zapraszamy do innych naszych wpisów 🙂
Podsumowując;
Nasz szlak to; Niknąca Łąka – Grzyby Bliźniaki – Praski Trakt – Niknąca Łąka
Dystans; 6,3 km
Czas; można nawet cały dzień
Szlak; żółty – czerwonożółty – niebieski – czerwony – żółty
Jeśli masz ochotę na wirtualną małą czarną, to zamawiając ją będzie nam niezmiernie miło, a Ty docenisz nasz trud włożony w prowadzenie bloga.
A jeśli podobał Ci się ten wpis, to zapraszamy do wsparcia naszego bloga poprzez polubienie naszego facebooka. Będzie to dla nas sygnał, iż wykonujemy dobrą i wartościową pracę🙂
A.D.2021